Toen ik 14 was ging ik voor het eerst op TienerTour. Voor het eerst van mijn leven zonder mijn ouders op vakantie, samen met een schoolvriendje tien dagen op pad door België en Nederland met de trein. Ik had een geweldige tijd.
Toen ik weer thuis kreeg ik allemaal vragen van mijn ouders over hoe ik het gehad had en wat ik had gedaan. Maar ook de opmerking dat ik best eens had kunnen bellen of een kaartje had kunnen sturen. Want ze hadden 10 dagen niets van me gehoord, hadden geen idee wat ik deed, en waren best ongerust geweest. Die opmerking kwam een beetje vreemd op mij over. Hoezo, had ik iets van mij moeten laten horen? Geen nieuws is toch goed nieuws? Er was niets vervelends gebeurd, en de gedachte om mijn ouders te bellen was niet eens in mij opgekomen. Ik vond het vrij overdreven. Inmiddels heb ik zelf kinderen, en hoewel die nog veel te jong zijn om alleen op pad te gaan, snap ik mijn ouders nu wel een stuk beter.
In de jaren die volgden ging ik vaker zelf op vakantie en nooit ben ik in de problemen geraakt. Wel liet ik zo nu en dan wat aan mijn ouders weten. Naarmate de jaren verstreken werd ik zelfstandiger en nam de behoefte van mijn ouders naar een kattenbelletje af. Zij vertrouwden erop dat ik me wel zou redden; ik was inmiddels oud en wijs genoeg.
Iets vergelijkbaars speelde recent bij mijn woning. Mijn woning is een pionier in een aantal opzichten en dat betekent dat er hier en daar nog dingen uitgezocht moeten worden, er in de voorbereiding onverwachte zaken de kop opsteken en er meer tijd in afstemming van werkzaamheden gestoken moet worden. Dit heeft tot gevolg dat het hele proces meer tijd kost dan van tevoren was voorzien. Nu is dat geen probleem, als hier maar duidelijk over gecommuniceerd wordt. Maar met de zomer in aantocht en vakanties hier en daar, kan dat wel eens spaak lopen. En dat is wat er recent gebeurde.
Een jaar geleden schreef ik een blog over vertrouwen en dat ik de partij die mijn huis gaat realiseren ga vertrouwen dit op de beste manier te doen. Ondanks dat ik ze nog onvoldoende ken om ze dit vertrouwen werkelijk te kunnen geven: onze relatie is nog te jong daarvoor. De oorspronkelijke planning is niet gehaald. Maar hier waren goede redenen voor en door duidelijke communicatie ontstond er begrip aan mijn kant. En door dat begrip bleef het vertrouwen.
Afgelopen maand echter werd ook een deadline gemist en bleef de verklaring uit. En hierdoor schoot ik in de stress. Angst is een slechte raadgever en bij gebrek aan beter begon ik maar mijn eigen verklaringen te bedenken. En die waren niet positief, maar bij gebrek aan beter het enige wat ik had. Ik stuurde een email met verzoek om informatie, maar die werd niet beantwoord. Wat mijn gemoedstoestand natuurlijk geen goed deed. Na een paar weken zocht ik weer contact en later nog een keer, totdat ik eindelijk iemand te spreken kreeg. Direct werd een afspraak gemaakt om mij helemaal bij te praten en het vertrouwen terug te krijgen.
Vergelijk dat met een goede vriend van me die inmiddels al jaren in Zwitserland woont. Ik vertrouw hem blind met mijn leven, gebaseerd op de jarenlange band die wij hebben en de dingen die wij onder vrij extreme omstandigheden hebben meegemaakt (zoals winterkamperen bij – 30°C op Spitsbergen). Hoewel ik hem maar nog maar een paar keer per jaar spreek is onze geschiedenis dusdanig dat ik weet wat ik aan hem heb en ik weet wat hij kan en doet. Ik hoef niet regelmatig een update of kattenbelletje om erop te vertrouwen dat alles goed komt. Die fase zijn we al lang voorbij.
Dit alles toont het belang van goede communicatie aan. Vooral in het begin van een relatie. Niet voor niets gaat het gezegde ‘vertrouwen moet je verdienen’. Het is een proces dat begint met voorzichtig samen de eerste stappen nemen, loslaten zolang er voldoende feedback terugkomt dat alles op de juiste manier verloopt, tot uiteindelijk het blinde vertrouwen dat geen bevestiging meer nodig heeft. Als je die fasen niet volledig doorloopt maar ergens stappen wilt overslaan moet je wel van heel goede huize komen wil je niet het vertrouwen verliezen.
En mijn zorgen en eigen verklaringen, waren ze terecht? Nee, gelukkig niet. Ik vier aankomende kerst in mijn nieuwe huis. Maar ik heb mijn bouwpartners wel op het hart gedrukt me nooit meer zo in onzekerheid te laten.
